Jam ciemny jest wśród wichrów płomień boży Lecący z jękiem w dal, jak głuchy dzwon północy Ja w mrokach gór zapalam czerwień zorzy Iskrą mych bólów, gwiazdą mej bezmocy Ja komet król, a duch się we mnie wichrzy Jak pył pustyni w zwiewną piramidę Ja piorun burz, a od grobowca cichszy Mogił swych kryję trupiość i ochydę Ja otchłań tęcz, a płakałbym nad sobą Jak zimny wiatr na zwiędłych stawu trzcinach Jam błysk wulkanów, a w błotnych nizinach Idę, jak pogrzeb, z nudą i żałobą Na harfach morze gra, kłębi się rajów pożoga I słońce, mój wróg słońce! wzchodzi wielbiąc Boga